Masowość i żywiołowość współczesnej turystyki, będącej źródłem wielorakich korzyści, prowadzą jednocześnie do pytania: czy koszty społeczne jej rozwoju nie bywają większe niż korzyści? Nie podejmując w tym miejscu problemu bilansu turystyki, trzeba zwrócić uwagę na zjawisko nasilania się krytycznych głosów pod jej adresem. W literaturze można spotkać następujące pytania, charakteryzujące wątpliwości związane z rozwojem turystyki masowej:
– czy zawsze jest tak, że turystyka wychowuje, kształtuje wrażliwość na piękno i pozytywne postawy wobec innych, rozszerza poznanie otaczającej rzeczywistości; może jest i tak, że z jej uprawianiem łączą się zjawiska wychowawczo negatywne, że towarzyszy jej w nadmiarze alkohol, narkotyki, ksenofobia.
– czy zdobywana przez turystów wiedza o innych regionach, krajach, innych ludziach czy narodach zawsze jest poszerzeniem i pogłębieniem dotychczasowej, czy też może się zdarza, że turysta uzyskuje obraz spłycony, schematyczny lub wprost fałszywy.
– czy turyści chronią środowisko przyrodnicze i społeczne oraz zabytki, czy też może niejednokrotnie przyczyniają się do ich dalszej degradacji.
– czy W miejscowościach odwiedzanych przez turystów stosunki międzyludzkie stają się lepsze, czy może jest zupełnie inaczej; a może turystyka brutalizuje: poczucie własnej godności ustępuje służalczości, uprzejmość – chamstwu, gościnność – pazerności i podejrzliwości;
– czy turystyka służy porozumieniu między narodami; może umasowienie podróży, ich zracjonalizowana organizacja i standaryzowany przebieg uniemożliwiają wszelkie serdeczne stosunki i wszelką wymianę intelektualną;
– czy turystyka masowa nie sprzyja naruszaniu prawa do życia przez narażanie turysty na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia, np. W środkach transportu lub niedbale eksploatowanych hotelach.
Turystyka alternatywna, w odróżnieniu od masowej, jest procesem sprzyjającym rozwojowi sprawiedliwych, równoprawnych dla członków różnych społeczności, twórczych form podróży, gdzie się dąży do znalezienia rozwiązań prowadzących do wzajemnego zrozumienia, solidarności i równości między zaangażowanymi stronami. Główną ideą turystyki alternatywnej jest poszukiwanie kontaktu z ludnością autochtoniczną oraz konferencje płock. Jako podstawę tej motywacji wymienia się dążenie turystów do poznania kultury odwiedzanego kraju czy regionu, jego historii, gospodarki i sposobu życia mieszkańców. Nietrudno zauważyć, iż te cele turystyki alternatywnej można osiągnąć, uprawiając krajoznawstwo turystyczne.
Wymieniając idee turystyki alternatywnej, wskazuje się też na postulat zaspokajania potrzeb różnych grup ludności i troskę o interesy mieszkańców terenów odwiedzanych przez turystów, a także na ochronę wartości rodzimej kultury odwiedzanych zbiorowości. W turystyce alternatywnej, w przeciwieństwie do wysokiego stopnia organizacji współczesnej turystyki masowej, preferuje się samoorganizację i programowanie celów turystycznych przy niskim udziale niedużych biur turystycznych. Można sądzić, że turystyka zaprogramowana i zorganizowana W takim trybie okaże się społecznie efektywna i gospodarczo aktywizująca lokalną infrastrukturę hotelarską. Inną charakterystyczną cechą turystyki alternatywnej jest stosunkowo wysoki stopień trudności jej uprawiania. Jeżeli się przyjmie, że turystyka masowa, zaspokajająca głównie potrzeby relaksu i wypoczynku przy wykorzystaniu wysokostandardowego hotelarstwa i urządzeń towarzyszących, nie wymaga trudu i wysiłku.
If you like this articles, share it with your friend! Digg it StumbleUpon Facebook Twitter del.icio.us Google Yahoo! Reddit